Mijn reis is begonnen (woorden van Tamara-Naïche)

Dromen, echte dromen, gedachtes, hersenspinsels, dagdromen, ze worden allemaal werkelijkheid.
Het besef dat 'mijn droom' is aangebroken.

Kriebels in mijn buik. Gemixte gevoelens. Spanningen. Het gaat dan echt gebeuren.

Met een grote lach op mijn gezicht kan ik niet meer wachten op mijn toekomst, onze toekomst.
Diep in mijzelf weet ik het al, alleen de woorden ontbreken nog. Maar dit is 'DE' reis waarin alles duidelijk wordt, waarin alles klopt, waarin alles op zijn plek valt.
Tranen...van geluk. Kan haast niet anders.
Wellicht ook van verdriet.
Een beetje dan.

Bestaat het dan echt, die weg die voor je open ligt, die weg die jij moet bewandelen in dit leven, díe enige weg!
Tranen van geluk voor alles wat komen gaat.
En van verdriet, een beetje dan.

Na weer even 'thuis' te zijn geweest in Killarney doet het pijn om weer te vertrekken. Dit zijn zeker tranen van verdriet. Het vooruitzicht dat ik voorlopig niet meer terug kom stemt mij droevig. Maar ik weet dat iedereen er nog zal zijn als ik, ooit, nog terug kom. Dat weet ik.
En met een warm gevoel in mijn buik vertrek ik naar mijn andere thuis - Cuijk.

De tijd is aangebroken om de laatste dingen te regelen! En die tijd zal vliegen.
Tranen van verdriet staan alweer om de hoek te wachten.
O,nee, van geluk.
En een beetje verdriet.

De weg, mijn weg, onze weg. Deze wordt steeds duidelijker.
Het vooruitzicht is prachtig.
Ik kan al haast niet meer wachten.

Dit gevoel, dit moment, dit vooruitzicht wat ik nu heb. Dit zal ik mij zeker herinneren als ik zal terug kijken op mijn leven en de verhalen terug lees.
Dat weet ik zeker.

Maar eerst is de tijd aangebroken om aan de reis, de verhalen, te gaan beginnen.

Een nieuw begin.
In een nieuwe wereld.
Met nieuwe betekenissen.

Echt, ik kan niet meer wachten.