1st drive - Sydney to Alice Spings – Aprox 2800km
Door: Roy&Tamara-Naïche
Blijf op de hoogte en volg Roy en Tamara
19 September 2010 | Australië, Sydney
Ongeveer 2 weken verder.
En 5000km meer op de teller!
Wat een rit!
Australië is echt heel groot.
Je kan hier uren, een hele dag of zelfs dagen rijden zonder (bijna) een auto tegen te komen.
400km rijden op een dag is niets. En dan rijden we nog niet eens de hele dag!
Heb ik al gezegd dat Australië groot is!
Maandag 30 augustus, vandaag kunnen wij dan onze auto ophalen.
Meteen maar even een auto check gedaan, auto een beetje nagelopen (wij hebben toch 3 dagen algehele garantie). Alles gechecked! Dan meteen maar over schrijven op onze naam.
Helaas had de ‘dealer’ zich niet helemaal aan de afspraken gehouden dus daar hebben wij weer een mooie korting voor gekregen.
Nadat wij helemaal tevreden waren, met voldoende kortingen en gratis spul, ja hier kunnen wij aardig onderhandelen (Tamara-Naïche dan ;) ) hebben wij de auto betaald, so off we go!
Eindelijk kunnen wij dan gaan rijden, eindelijk gaan wij meer van Australië zien dan alleen Sydney. Wat erg mooi is hoor.
EIN-DE-LIJK kunnen wij aan de reis gaan beginnen.
En dan kom je er achter dat je de auto niet helemaal goed afsluit! Grrr…
Okeey, wij hebben 3 dagen algehele garantie. Helaas, valse start.
Toen nog maar eens een heel ‘rondje’ auto gedaan en toen kwamen wij er ook achter dat wij geen camping tafeltje hadden bij onze camping gear. Dubbel Grrrr…
Die dealers zijn ook allemaal hetzelfde!!!
De volgende dag dan maar weer terug. Je had zijn gezicht moeten zien! Echt zo’n momentje van – had je bij moeten zijn geweest.
Maar goed, dan nog maar een flink even de druk erop zetten, en binnen een redelijk korte tijd was alles zo goed als, goed genoeg voor ons, geregeld.
Met weer een extra korting…damn…wij worden er nog bijna goed in … haha ;)
Okeey, na een valse start proberen wij het een dag later gewoon weer op nieuw.
Met een flinke reis voor de boeg is onze eerste stop ‘Blue Mountains’.
Dit is echt prachtig. Grote Valleien en je ziet niets anders dan alleen maar natuur.
Veel bergen.
Landschap dat blijft veranderen elke meter die je loopt.
Met een mooie zonsondergang als afsluiter van de waanzinnig mooie dag.
De lucht veranderd van kleur. Schaduwen verschuiven. Veel dieren komen tot leven en je hoort ze zich allemaal klaar maken voor een nieuwe nacht.
Heerlijk.
De ‘Blue Mountains’ is nog niet eens zo ver van Sydney verwijderd en wij zijn nou al helemaal verwonderd over hoe mooi Australië is.
Hier hebben wij dan ook lekker 2 dagen rondgereden, gewandeld, geklommen (nou ja, een trap dan. Maar dat was wel erg vermoeiend. Ik, Tamara-Naïche, wou al bijna beneden blijven zitten, wachten totdat iemand haar naar boven zou tillen. Maar niets was minder waar!) en na 149 foto’s verder hebben wij onze koers voortgezet richting Alice Springs.
Links rijden is helemaal geen probleem. Ook aan de rechterkant in de auto zitten is niet raar. Als je er eenmaal aan gewend bent, wat gelukkig heel snel ging, is het makkelijk te doen.
Ook onze eerste rotonde ging voor beide goed…haha. Dus daar zijn wij ook doorheen.
En met een flink aantal kilometers voor de boeg is dat ook alleen maar erg fijn.
Na de ‘Blue Mountains’ hebben wij flink doorgereden.
Rijden, eten, puzzelen, slapen, eten, boodschappen doen, spelletjes spelen, beetje winkelen, wassen, dorp/stad bekijken, eten, lezen, slapen en ga zo nog maar zo’n 3000km door.
Na heel wat dorpen en steden te zijn doorgereden was onze eerste echte stop Coober Pedy.
Of te wel: Opal Capital Of The World.
Echt alles draait hier om Opaal.
Er wonen dan ook ongeveer zo’n 45 nationaliteiten, allemaal gekomen op zoek naar het grote geluk. Sommige hebben het ook gevonden. De meeste zijn het daarna ook net zo snel weer verloren.
In eerste instantie lijkt het echt een uitgestorven, saai dorp.
Veel zand. Eén grote hoofdweg. Wat winkels. Maar wel aardig wat mensen op straat.
Het echte leven gebeurd hier dan ook onder de grond. Diverse kerken, verschillende hotels en winkels hebben zich ondergronds gevestigd.
Tijdens het ‘Opaal’ graven zijn ze er namelijk achter gekomen dat de temperatuur ondergronds stabiel blijft, zo tussen de 20-25 °C.
De zomerse temperaturen in de Outback kunnen oplopen tot 50 °C. In de ‘winterse’ nachten kan het kwik hier al gauw dalen richting het vriespunt.
Vanaf toen zijn de mensen de verschillende Opaal mijnen, en de bergen in de stad, verder uit gaan graven tot huizen. Iets waardoor het leven hier een stuk aangenamer wordt.
Hoe dat ook, het blijft een redelijk verloren dorp wat midden in de Outback ligt.
Er komt dan ook maar één keer per week een vrachtwagen om de stad te bevoorraden.
Water is hier erg schaars en dus duur, je moet dan ook bijna overal betalen om te douchen.
Werken ze met kleine en grote doorspoel beurten op de toiletten. En zit er een knop op de waterkraan dat deze na 3 seconden weer uit springt.
Vandaar dat deze stad er grotendeels ook uitziet als een grote zandbak.
Ondanks dat alles hebben wij hier toch 2 dagen gespendeerd.
De eerste dag hebben wij, lekker toeristisch, een tour gedaan in en rondom Coober Pedy.
Tijdens deze tour zijn wij wat meer te weten gekomen over Opaal, hoe ze hier te werk gaan, over de mensen en hoe dit allemaal tot stand is gekomen.
Daarnaast mochten wij van onszelf wel weer een keer op een camping slapen, ipv ergens langs de weg, en hebben wij een ondergrondse camping opgezocht.
Als je dan toch in een plaatsje bent wat onder de grond leeft!
En wat een belevenis is dat zeg…haha.
Helaas galmt het wel in zo’n grot, wat niet fijn is als er één man GI-GAN-TISCH ligt te snurken. Gelukkig hebben wij dan de MP-3 speler nog, zullen wij maar zeggen.
Na een redelijke nachtrust hebben wij de volgende dag op ons eigen houtje de stad nog een beetje verkend en wat dingen bezocht.
In Coober Pedy hebben wij dan ook eindelijk onze eerste ‘levende’ Kangoeroe gezien. In een opvang huis voor Kangoeroes waarvan meestal de moeder is doodgeschoten of aangereden.
Helaas vind je die hier veel dood langs de weg.
Na twee dagen Coober Pedy vonden wij het wel weer mooi geweest en hebben wij onze reis weer voortgezet. Bestemming Alice Springs, met een ‘detour’ naar Uluru en Kata Tjuta.
Na een dag rijden zijn wij dan aangekomen in Uluru en Kata Tjuta National Park.
Na ons wat ingelezen te hebben en wat informatie te hebben gevraagd zijn wij onze eigen weg gegaan in dit park.
Je koopt een 3-daagse entree pas en daarmee mag je dus 3 dagen, inderdaad, het National Park betreden.
Na vele jaren de Aboriginals te hebben onderdrukt en niet te hebben erkend als ‘eerste’ bewoners van Australië, heeft de overheid van Australië, sinds zo’n 40 jaar, hun ‘heilige’ land aan de Aboriginals terug gegeven.
Dit betekend dat als je als toerist op het land van de Aboriginals komt jij daar voor moet betalen.
Vandaar de 3-daagse pas. Wat wel goed van pas komt als je al dit moois wilt zien.
Zelf hebben wij er voor gekozen om geen tour te doen.
1. Omdat wij dit wel erg duur vonden in verhouding wat je er voor terug krijgt.
2. Hebben wij verschillende malen gehoord wat er op zo’n tour wordt verteld over de omgeving en hebben wij ook gezien dat wij dat zelf kunnen lezen op de borden die overal staan met informatie en de informatie bladen die wij bij het kopen van die 3-daagse pas gekregen hebben.
3. Tja, blijven wij backpackende Nederlanders en kunnen wij op deze manier veel geld besparen.
De eerste dag hebben wij de Kata Tjuta bezocht.
Iets wat minder bekend dat Ulura, maar zeker net zo, of misschien zelfs indrukwekkender als Uluru.
Kata Tjuta, wat ook wel staat voor veel hoofden, is een groep grote afzonderlijke rotsen. Gedeeltelijk mag je dit bewandelen en beklimmen en dat hebben wij dan ook gedaan. Het was een erg mooie dag, stralend weer, soms vanuit het niets vielen er een paar druppels, om daarna weer stralend weer te hebben.
Na een dag op de been te zijn geweest rondom Kata Tjuta, en zo’n 5/6 uur wandelen en klimmen op onze Teva’s, vonden wij het wel mooi geweest voor die dag.
Nog een laatste stop voor een zonsondergang over Kata Tjuta en Uluru wat waanzinnig is om te zien. De rotsen veranderen elke minuut van kleur totdat de zon helemaal is weg gezakt.
Schitterend.
De volgende dag; Bezoek aan Uluru!
Wat een indrukkwekkende rots is dit toch. Heel erg mooi om te zien.
Dit is een stuk makkelijker om te belopen dan Kata Tjuta, bij Uluru hoef je namelijk niet te klimmen. Het lopen op zichzelf is dus een stuk saaier, maar dit wordt gecompenseerd met deze imposante rots.
In Roy zijn woorden: ‘grote stomme steen’. Hij blijft het leuk vinden mij hiermee te klieren…hahaha.
Ze denken zelfs dat 2/3 van de rots zich nog onder de grond bevind.
Gedeelten van deze rots mag je niet fotograferen, althans dat wordt gevraagd om dat niet te doen. Maar mensen blijven mensen en zodra ze iets niet mogen willen ze het alleen nog maar meer.
Wij hebben ons hier netjes aan gehouden.
De reden hiervoor is dat dit ‘Heilige’ plaatsen zijn voor de Aboriginals. Op deze plaatsen komen zij nog steeds bijeen voor ceremonies.
Om deze reden hebben wij Uluru ook niet beklommen. Je mag het wel, maar ook hier wordt gevraagd om het niet te doen.
Uluru is ‘Heilig’ voor de Aboriginals en zij zien liever niet dat er geklommen wordt.
Ook zijn er door de jaren heen doden gevallen doordat mensen gewoonweg niet opletten en van de rots af vallen.
De Aboriginals betreuren het als er doden vallen, zij weten dat dit niet de wil is van Uluru en zien dus liever dat je alleen de wandeling er omheen maakt.
Na dus weer een flinke dag gewandeld te hebben, hebben wij met de zon op ons bolletje deze dag afgesloten.
De volgende ochtend was het eigenlijk de bedoeling om de zonsopgang te bekijken maar het was te bewolkt. Wij hebben dus lekker nog wat uurtjes slaap gepakt om door te rijden naar de Australische Canyon, de Kings Canyon.
Ook dit was weer een geweldig mooie dag.
Hebben weer flink gelopen en geklommen om weer gezond vermoeid de dag te eindigen.
Na verschillende ‘dieren’ te hebben gespot, de ‘Garden of Eden’ te hebben bezocht en weer volop hebben genoten van de omgeving en het uitzicht zijn wij weer voldaan verder gegaan.
Er is zoveel moois hier in Australië, dat het gewoon moeilijk is om elke keer weer te beschrijven wat wij allemaal zien en wat voor een indruk dat op ons heeft achter gelaten.
Ook de foto’s zullen niet alle mooie geheimen kunnen weergeven die dit land heeft.
Het mooiste is toch om hier echt zelf heen te komen.
Maar wij doen ons best om het over te brengen en jullie te laten mee genieten van Australië – Down Under.
Next Stop and Next Story: Alice Springs.
Love, Roy en Tamara-Naïche
PS. Doordat wij slecht tot geen internet verbinding hebben heeft dit verhaal even op zich moeten laten wachten. (de volgende waarschijnlijk ook, wij zitten nl nog in de Outback.)
Om deze reden zullen de foto's er hopelijk de volgende keer wel bij geplaatst kunnen worden.
En 5000km meer op de teller!
Wat een rit!
Australië is echt heel groot.
Je kan hier uren, een hele dag of zelfs dagen rijden zonder (bijna) een auto tegen te komen.
400km rijden op een dag is niets. En dan rijden we nog niet eens de hele dag!
Heb ik al gezegd dat Australië groot is!
Maandag 30 augustus, vandaag kunnen wij dan onze auto ophalen.
Meteen maar even een auto check gedaan, auto een beetje nagelopen (wij hebben toch 3 dagen algehele garantie). Alles gechecked! Dan meteen maar over schrijven op onze naam.
Helaas had de ‘dealer’ zich niet helemaal aan de afspraken gehouden dus daar hebben wij weer een mooie korting voor gekregen.
Nadat wij helemaal tevreden waren, met voldoende kortingen en gratis spul, ja hier kunnen wij aardig onderhandelen (Tamara-Naïche dan ;) ) hebben wij de auto betaald, so off we go!
Eindelijk kunnen wij dan gaan rijden, eindelijk gaan wij meer van Australië zien dan alleen Sydney. Wat erg mooi is hoor.
EIN-DE-LIJK kunnen wij aan de reis gaan beginnen.
En dan kom je er achter dat je de auto niet helemaal goed afsluit! Grrr…
Okeey, wij hebben 3 dagen algehele garantie. Helaas, valse start.
Toen nog maar eens een heel ‘rondje’ auto gedaan en toen kwamen wij er ook achter dat wij geen camping tafeltje hadden bij onze camping gear. Dubbel Grrrr…
Die dealers zijn ook allemaal hetzelfde!!!
De volgende dag dan maar weer terug. Je had zijn gezicht moeten zien! Echt zo’n momentje van – had je bij moeten zijn geweest.
Maar goed, dan nog maar een flink even de druk erop zetten, en binnen een redelijk korte tijd was alles zo goed als, goed genoeg voor ons, geregeld.
Met weer een extra korting…damn…wij worden er nog bijna goed in … haha ;)
Okeey, na een valse start proberen wij het een dag later gewoon weer op nieuw.
Met een flinke reis voor de boeg is onze eerste stop ‘Blue Mountains’.
Dit is echt prachtig. Grote Valleien en je ziet niets anders dan alleen maar natuur.
Veel bergen.
Landschap dat blijft veranderen elke meter die je loopt.
Met een mooie zonsondergang als afsluiter van de waanzinnig mooie dag.
De lucht veranderd van kleur. Schaduwen verschuiven. Veel dieren komen tot leven en je hoort ze zich allemaal klaar maken voor een nieuwe nacht.
Heerlijk.
De ‘Blue Mountains’ is nog niet eens zo ver van Sydney verwijderd en wij zijn nou al helemaal verwonderd over hoe mooi Australië is.
Hier hebben wij dan ook lekker 2 dagen rondgereden, gewandeld, geklommen (nou ja, een trap dan. Maar dat was wel erg vermoeiend. Ik, Tamara-Naïche, wou al bijna beneden blijven zitten, wachten totdat iemand haar naar boven zou tillen. Maar niets was minder waar!) en na 149 foto’s verder hebben wij onze koers voortgezet richting Alice Springs.
Links rijden is helemaal geen probleem. Ook aan de rechterkant in de auto zitten is niet raar. Als je er eenmaal aan gewend bent, wat gelukkig heel snel ging, is het makkelijk te doen.
Ook onze eerste rotonde ging voor beide goed…haha. Dus daar zijn wij ook doorheen.
En met een flink aantal kilometers voor de boeg is dat ook alleen maar erg fijn.
Na de ‘Blue Mountains’ hebben wij flink doorgereden.
Rijden, eten, puzzelen, slapen, eten, boodschappen doen, spelletjes spelen, beetje winkelen, wassen, dorp/stad bekijken, eten, lezen, slapen en ga zo nog maar zo’n 3000km door.
Na heel wat dorpen en steden te zijn doorgereden was onze eerste echte stop Coober Pedy.
Of te wel: Opal Capital Of The World.
Echt alles draait hier om Opaal.
Er wonen dan ook ongeveer zo’n 45 nationaliteiten, allemaal gekomen op zoek naar het grote geluk. Sommige hebben het ook gevonden. De meeste zijn het daarna ook net zo snel weer verloren.
In eerste instantie lijkt het echt een uitgestorven, saai dorp.
Veel zand. Eén grote hoofdweg. Wat winkels. Maar wel aardig wat mensen op straat.
Het echte leven gebeurd hier dan ook onder de grond. Diverse kerken, verschillende hotels en winkels hebben zich ondergronds gevestigd.
Tijdens het ‘Opaal’ graven zijn ze er namelijk achter gekomen dat de temperatuur ondergronds stabiel blijft, zo tussen de 20-25 °C.
De zomerse temperaturen in de Outback kunnen oplopen tot 50 °C. In de ‘winterse’ nachten kan het kwik hier al gauw dalen richting het vriespunt.
Vanaf toen zijn de mensen de verschillende Opaal mijnen, en de bergen in de stad, verder uit gaan graven tot huizen. Iets waardoor het leven hier een stuk aangenamer wordt.
Hoe dat ook, het blijft een redelijk verloren dorp wat midden in de Outback ligt.
Er komt dan ook maar één keer per week een vrachtwagen om de stad te bevoorraden.
Water is hier erg schaars en dus duur, je moet dan ook bijna overal betalen om te douchen.
Werken ze met kleine en grote doorspoel beurten op de toiletten. En zit er een knop op de waterkraan dat deze na 3 seconden weer uit springt.
Vandaar dat deze stad er grotendeels ook uitziet als een grote zandbak.
Ondanks dat alles hebben wij hier toch 2 dagen gespendeerd.
De eerste dag hebben wij, lekker toeristisch, een tour gedaan in en rondom Coober Pedy.
Tijdens deze tour zijn wij wat meer te weten gekomen over Opaal, hoe ze hier te werk gaan, over de mensen en hoe dit allemaal tot stand is gekomen.
Daarnaast mochten wij van onszelf wel weer een keer op een camping slapen, ipv ergens langs de weg, en hebben wij een ondergrondse camping opgezocht.
Als je dan toch in een plaatsje bent wat onder de grond leeft!
En wat een belevenis is dat zeg…haha.
Helaas galmt het wel in zo’n grot, wat niet fijn is als er één man GI-GAN-TISCH ligt te snurken. Gelukkig hebben wij dan de MP-3 speler nog, zullen wij maar zeggen.
Na een redelijke nachtrust hebben wij de volgende dag op ons eigen houtje de stad nog een beetje verkend en wat dingen bezocht.
In Coober Pedy hebben wij dan ook eindelijk onze eerste ‘levende’ Kangoeroe gezien. In een opvang huis voor Kangoeroes waarvan meestal de moeder is doodgeschoten of aangereden.
Helaas vind je die hier veel dood langs de weg.
Na twee dagen Coober Pedy vonden wij het wel weer mooi geweest en hebben wij onze reis weer voortgezet. Bestemming Alice Springs, met een ‘detour’ naar Uluru en Kata Tjuta.
Na een dag rijden zijn wij dan aangekomen in Uluru en Kata Tjuta National Park.
Na ons wat ingelezen te hebben en wat informatie te hebben gevraagd zijn wij onze eigen weg gegaan in dit park.
Je koopt een 3-daagse entree pas en daarmee mag je dus 3 dagen, inderdaad, het National Park betreden.
Na vele jaren de Aboriginals te hebben onderdrukt en niet te hebben erkend als ‘eerste’ bewoners van Australië, heeft de overheid van Australië, sinds zo’n 40 jaar, hun ‘heilige’ land aan de Aboriginals terug gegeven.
Dit betekend dat als je als toerist op het land van de Aboriginals komt jij daar voor moet betalen.
Vandaar de 3-daagse pas. Wat wel goed van pas komt als je al dit moois wilt zien.
Zelf hebben wij er voor gekozen om geen tour te doen.
1. Omdat wij dit wel erg duur vonden in verhouding wat je er voor terug krijgt.
2. Hebben wij verschillende malen gehoord wat er op zo’n tour wordt verteld over de omgeving en hebben wij ook gezien dat wij dat zelf kunnen lezen op de borden die overal staan met informatie en de informatie bladen die wij bij het kopen van die 3-daagse pas gekregen hebben.
3. Tja, blijven wij backpackende Nederlanders en kunnen wij op deze manier veel geld besparen.
De eerste dag hebben wij de Kata Tjuta bezocht.
Iets wat minder bekend dat Ulura, maar zeker net zo, of misschien zelfs indrukwekkender als Uluru.
Kata Tjuta, wat ook wel staat voor veel hoofden, is een groep grote afzonderlijke rotsen. Gedeeltelijk mag je dit bewandelen en beklimmen en dat hebben wij dan ook gedaan. Het was een erg mooie dag, stralend weer, soms vanuit het niets vielen er een paar druppels, om daarna weer stralend weer te hebben.
Na een dag op de been te zijn geweest rondom Kata Tjuta, en zo’n 5/6 uur wandelen en klimmen op onze Teva’s, vonden wij het wel mooi geweest voor die dag.
Nog een laatste stop voor een zonsondergang over Kata Tjuta en Uluru wat waanzinnig is om te zien. De rotsen veranderen elke minuut van kleur totdat de zon helemaal is weg gezakt.
Schitterend.
De volgende dag; Bezoek aan Uluru!
Wat een indrukkwekkende rots is dit toch. Heel erg mooi om te zien.
Dit is een stuk makkelijker om te belopen dan Kata Tjuta, bij Uluru hoef je namelijk niet te klimmen. Het lopen op zichzelf is dus een stuk saaier, maar dit wordt gecompenseerd met deze imposante rots.
In Roy zijn woorden: ‘grote stomme steen’. Hij blijft het leuk vinden mij hiermee te klieren…hahaha.
Ze denken zelfs dat 2/3 van de rots zich nog onder de grond bevind.
Gedeelten van deze rots mag je niet fotograferen, althans dat wordt gevraagd om dat niet te doen. Maar mensen blijven mensen en zodra ze iets niet mogen willen ze het alleen nog maar meer.
Wij hebben ons hier netjes aan gehouden.
De reden hiervoor is dat dit ‘Heilige’ plaatsen zijn voor de Aboriginals. Op deze plaatsen komen zij nog steeds bijeen voor ceremonies.
Om deze reden hebben wij Uluru ook niet beklommen. Je mag het wel, maar ook hier wordt gevraagd om het niet te doen.
Uluru is ‘Heilig’ voor de Aboriginals en zij zien liever niet dat er geklommen wordt.
Ook zijn er door de jaren heen doden gevallen doordat mensen gewoonweg niet opletten en van de rots af vallen.
De Aboriginals betreuren het als er doden vallen, zij weten dat dit niet de wil is van Uluru en zien dus liever dat je alleen de wandeling er omheen maakt.
Na dus weer een flinke dag gewandeld te hebben, hebben wij met de zon op ons bolletje deze dag afgesloten.
De volgende ochtend was het eigenlijk de bedoeling om de zonsopgang te bekijken maar het was te bewolkt. Wij hebben dus lekker nog wat uurtjes slaap gepakt om door te rijden naar de Australische Canyon, de Kings Canyon.
Ook dit was weer een geweldig mooie dag.
Hebben weer flink gelopen en geklommen om weer gezond vermoeid de dag te eindigen.
Na verschillende ‘dieren’ te hebben gespot, de ‘Garden of Eden’ te hebben bezocht en weer volop hebben genoten van de omgeving en het uitzicht zijn wij weer voldaan verder gegaan.
Er is zoveel moois hier in Australië, dat het gewoon moeilijk is om elke keer weer te beschrijven wat wij allemaal zien en wat voor een indruk dat op ons heeft achter gelaten.
Ook de foto’s zullen niet alle mooie geheimen kunnen weergeven die dit land heeft.
Het mooiste is toch om hier echt zelf heen te komen.
Maar wij doen ons best om het over te brengen en jullie te laten mee genieten van Australië – Down Under.
Next Stop and Next Story: Alice Springs.
Love, Roy en Tamara-Naïche
PS. Doordat wij slecht tot geen internet verbinding hebben heeft dit verhaal even op zich moeten laten wachten. (de volgende waarschijnlijk ook, wij zitten nl nog in de Outback.)
Om deze reden zullen de foto's er hopelijk de volgende keer wel bij geplaatst kunnen worden.
-
19 September 2010 - 06:38
Mama Mia:
hallo lieve roy en tamara-naïche, heerlijk om zo mee mogen te beleven wat jullie allemaal zien. ik ga dadelijk naar amsterdam en ga kijken voor een kaart van australië kan ik het nog beter volgen.
kei fijn dat jullie zo uitgebreid verslag doen dankjewel, veel plezier bij Alice Springs. liefs mama -
19 September 2010 - 09:17
Bram:
Erg leuk om te lezen dat het daar tot nu toe geweldig is! Veel plezier in Alice Springs! -
19 September 2010 - 17:05
Math:
hé Roy en Tamara.
Leuk te lezen dat het prachtig is daar in Australië.
Wonen in een zandbak is toch wat anders en zo nieuw.Veel plezier en een goede reis tot in Alice Springs groetjes van José en Math -
20 September 2010 - 07:24
Hanneke:
Ha Roy en Tamara-Naiche
Hier even de een berichtje uit sntunnis.
Wij houdeon ook een beetje bij hoe het met jullie gaat, en zo te lezen zit dat wel goed.
Veel plezier en geluk (en succes als jullie dat ooit nodig hebben.)
Ik ga zo bij Will lunchen, gezellie.
x Hanneke, en de groeten van Roland (ha ha) -
20 September 2010 - 18:55
Rob:
Aloha globe troters, wat geweldig wat jullie daar meemaken! Wat is het leuk om jullie reisverslag te lezen. Heel veel plezier op jullie volgend weg naar Alice Springs.
Groetjes en liefs uit Assen -
21 September 2010 - 08:20
Marius:
Hoi Roy en Tamara leuk om te lezen hoe het met jullie gaat.Verder is hier alles goed ik wenst jullie nog veel plezier en wanneer gaan jullie naar U2 groetjes -
21 September 2010 - 08:39
Mieke:
Hoi Roy en Tamara.
Tamara, ik heb je onze reisplanning gestuurd via hotmail. Je kunt je voorstellen dat ik jullie reisverslag met EXTRA belangstelling lees. Ik hoop echt dat we elkaar ergens kunnen treffen in Australie. Lijkt me heel vreemd, maar superleuk om elkaar zo ver van huis tegen te komen, nemen we een borrel, of twee!!... liefs, Mieke -
21 September 2010 - 12:41
Brig:
hai liefies,
heerlijk zo af en toe jullie reis 'mee beleven'.
het is zeker een mooi land van wat ik op de tv gezien heb Ha.
bij ons gaat het z'n gangetje, behalve het dubbele gevoel voor oma's verhuising naar Rhuma Kita. Vandaag word oma over verhuist naar haar nieuwe 'huisje'. Zodra ik haar exacte adres weet mail ik je het wel door.
Kunnen jullie haar een kaartje sturen.
veel liefs en tot leesz!!
x -
21 September 2010 - 14:44
De Heer Kobben:
Hoi!!!
tering niet alleen australie is groot......
Jullie verhaal ook... zow even een kost om doorheen te spitten. ;)
Muhahahahaaaa
anyhoe keep up te onderhandelen. terign ik kan niet wachten voordat jullie naar azie gaan. echt tamaar daar kun je helemaal los gaan met je kortingen en onderhandelingetjes. Bueno bezig!
ik lees het volgende boekverslag wel weer en de volgende keer wil ik er wel plaatjes bij.
Hojje
XXX -
23 September 2010 - 17:34
Din:
Yeaaahh, foto's van de Aussies! Wauw, wat zijn ze mooi, vooral het teva moment ;-) Haha, nee gein, maar echt zo tof om jullie daar op de foto's te zien, helemaal tegek! Genieten daar!
Ik ben inmiddels weer terug uit NYC, heb een jetlag, ben ziek, maar heb een onwijs gave ervaring gehad met ongeveer 400 foto's!!!
Hopelijk meeten we een keer op skype!
xxx Din -
23 September 2010 - 20:30
Patatje:
hey scaties
leuk leuk leuk....
net effe fotos gekeken erg mooi en natuurlijk leuk jullie ff te zien :o) maar is een mooie auto en groot weten we ook wat jullie huisje is wat jullie van mooie plek naar de volgende mooie plek brengt hier herfst is nu half 11savonds en heeft net flink geomweerd en geregend
tot snel pas goed op elkaar tot jullie volgende verhaal x mega knuffel -
25 September 2010 - 10:56
The DAD:
Yep en nu nog ff een cursusje steno, dan word het inderdaad niet zo'n lang verhaal (maar wel leuk,kan zo in boekvorm uitgegeven worden)Heb hier ook al gehoord dat mijn collega's je hebben teruggemailed.Nu maar hopen dat ze jullie wat nuttige tips hebben gegeven cq kunnen geven.Voor nog langere verslagen om te lezen hahahaha.Kan alleen maar zeggen ENJOY WHATEVER CROSSES YOUR PATH........ I rest my case........bh&bxizz en tot gauw op skype again -
30 September 2010 - 17:19
Har:
Hoi lieverds,
Wat een story!!! Als jullie daar niet rijk gaan worden (was dat de bedoeling dan?), dan wordt je het hier na thuiskomst in Nederland wel! Bewaar alles goed, foto's, bonnen, etc. alles: alleen nog een uitgever, hahaha! Geweldig om alles te lezen. Ben stiekem een beetje jaloers, mag wel toch? Volle bak met 4 extra huisdieren, maar zeker gezellig. Geniet, leef, wees lief voor elkaar en laat ons lezen wat jullie allemaal nog gaan beleven.
Liefs en een dikke knuffel voor jullie beiden van Michael, Damy, Thierry, Mekhia, Nevada en moi. Xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
