Roadtrip. Broome - Margaret River

3 weeks down the road, with The Black Eyed Peas CD “The Beginning” blasting trough our stereo.

The Black Eyed Peas - The best one yet

Sinds het einde van Eco Beach in zicht kwam werd het toch wel eens tijd om na te gaan denken.
Na te denken over waar wij heen willen gaan en hoe wij dat willen gaan doen.
Inmiddels hadden wij het er al eens over gehad om een ‘roadtrip’ te maken naar het zuiden, richting Perth of Margaret River. Ook hadden zich al een aantal mensen aangemeld die dit ook wel zagen zitten.
Een plan werd gevormd, afspraken werden gemaakt en uiteindelijk op 12 januari 2011 werden de spullen in de auto’s gepakt…And Off We Went!

Een groepje van 5 man, 2 auto’s, met als eindbestemming Perth en Margaret River.
Christopher, of te wel Chris, uit Frankrijk. Mina uit Scotland, Tom uit Engeland en Roy en ik…uit Nederland ;)
Met dit groepje is het de uitdaging om zo’n 2 á 3 weken, 24/7 in een auto, kamperend langs de weg naar het zuiden te rijden.
En dat is gelukt.
Geen haren onderweg verloren. Ook geen autodelen, for that matter.
En na uiteindelijk 3 weken zijn wij zonder ruzies en narigheden in het zuiden aangekomen.
Met wat kleine onenigheden, die uitgesproken zijn en ergernissen die zullen blijven, omdat nou eenmaal iedereen anders is, hebben wij een mooie, gezellige, memorabele en waanzinnige roadtrip gehad.

Onze eerste bestemming waar wij koers naar zette was Karajini National Park.
Met ‘The Wet Season’ volop in gang in het noorden was het 300 km zuidelijker merkelijk rustiger, en voor ons dus gunstig.
De parken hier zijn waanzinnig mooi. Wij hebben er al wat van mogen proeven toen wij naar Broome zijn gereden, maar als je er eenmaal echt de tijd voor neemt kan je er helemaal in op gaan en dat is overweldigend.
Australië is nog zo on-ontdekt en zoveel land nog onbewoond, waardoor er nog hele stukken paradijs voor het rapen liggen.
Inmiddels is veel al wel bezocht en bewandeld door vele toeristen, maar de indrukken die het achterlaat zijn er niet minder om.
Machtig om te denken en te zien dat tig-duizenden jaren ervoor hebben gezocht dat gorges zijn gevormd. Dat bergen staan waar ze vandaag de dag staan. Dat ronde rotsen ‘ineens’ ergens boven op liggen. En dat planten en dieren hier heerlijk ‘zorgeloos’ leven.

Je wilt alles zien, elk gaatje, elke hoek en elke scheur in de rotsen. Je wilt alles beklimmen en overal induiken. Je kan er geen genoeg van krijgen, van de wereld die voor je open gaat, die zijn schoonheid laat zien, die historie laat zien, die laat zien dat hij al die tijd heeft weten te overleven zonder onze hulp!
Ik ging er helemaal in op en nog steeds, en het zet mij aan het denken.

Na zoveel mogelijk gezien, beklommen, aangeraakt en gefotografeerd * te hebben, hebben wij onze tour door Karajini afgesloten door ‘Mount Bruce’ te beklimmen. Een klim van ruim 4 uur met geweldig mooie uitzichten. Het weer was met ons, het was redelijk bewolkt, gewoonweg heerlijk.

Onze reis werd vervolgd naar Exmouth en ook daar zijn wij weer het National Park ingedoken - Cape Range National Park.
Dit keer ligt het National Park aan de zee en hebben wij hier vooral gezwommen en gesnorkeld.
Reizen over het land is al geweldig mooi, maar de onderwater wereld, dat is weer een heel ander land op zich zelf. Heel erg magisch.
Dobberend op het water hebben wij dan ook genoten van het leven dat zich onder ons afspeelde.
Vissen die nieuwsgierig zijn en om je heen blijven zwemmen. ‘Hermit’ Krabben die met hun huisje op hun rug zowel de zeebodem als het strand verkennen opzoek naar voedsel. Roggen die voorbij komen ‘vliegen’. Koraal wat beweegt.
En alhoewel het koraal hier niet zo kleurrijk is als dat je wel eens ziet in documentaires, stonden wij toch versteld van de variëteit in kleuren, verschillende vormen en grote en duizenden diertjes die elke dag bezig zijn om deze mooie wereld opgeruimd, schoon, levend en magisch te houden.
Ook hier zie je weer, de onderwater wereld weet prima te overleven zonder onze hulp!

Nu wij weer langs de kustlijn rijden hebben wij na Cape Range National Park nog vele malen meer genoten van de ‘onderwater’ wereld en het heerlijke weer.
Doorgereden naar Coral Bay, Denham en Shark Bay zijn wij uitgekomen op Shell Beach.
Een mooie wit strand die is gevormd door hele kleine schelpjes. Overal zijn schelpjes. Er is geen zand te bekennen. En ook als je het water in loopt loop je alleen maar op schelpjes.
Ja, dit strand doet zijn naam eer aan!
Maar ik kom nog even terug op ons bezoek aan Denham.
In Denham hadden wij besloten om even lekker een duik te nemen. Aangezien de stranden redelijk rustig zijn over het algemeen, en ik graag een zo volledig mogelijk bruine tint wil hebben, zon en zwem ik al geruime tijd topless. Ook hier in Denham wou ik dat gaan doen, maar dat werd toch niet echt op prijs gesteld. Er waren wel wat mensen op het strand. Kinderen die een eindje verderop aan het spelen waren. Maar eigenlijk niets anders als een gewoon strand.
Als alleen dat er een vrouw op mij af kwam stormen en begon te schreeuwen:
’PUT UR F*CK*NG TITIES AWAY!’.
Uhmmm, ja, nou, uhmm. Nee! Als je het op zo’n manier vraagt?, eigenlijk niet!
Dus ik riep terug wat haar probleem is en dat ze het ook wel ‘normaal’ mag komen zeggen!
Dit werd al helemaal niet op prijs gesteld en nadat ze nog meerdere malen herhaald heeft dat ik mijn ‘tities’ moet weg stoppen, zag ik de vrouw haar telefoon pakken.
Zo laat ik niet tegen mij praten, dus ik wou topless het water in lopen, toen er een vrouw op mij af kwam lopen en zei dat die andere vrouw waarschijnlijk nu de politie aan het bellen was, omdat je op dit strand niet topless mag rondlopen, zonnen, zwemmen.
Ik bedankte haar voor deze mededeling, en het feit dat zij mij dit op een normale kan vertellen.
Dan toch maar mijn bikinitop aan, en zo ben ik dan alsnog gaan genieten van het water door wat te gaan snorkelen.
Inmiddels waren wij al een stuk verder weg gedobberd, hoorde ik Roy zeggen dat er inmiddels een politie auto aan het patrouilleren was. Waarschijnlijk dus opzoek naar mij!
De politie heeft mij niet meer gevonden, wat hadden ze inmiddels ook willen doen! Wij zijn daar na ons zwemavontuur weer vertrokken en hebben hierom nog vele malen moeten lachen.
Dat was dus Denham!

Na deze detour richting Monkey Mia zijn wij naar Kalbarri gereden.
Met eerst nog een tussenstop in het Kalbarri National Park, waar wij weer een stuk hebben gewandeld, hebben genoten van alles wat dit machtig grote land ons te bieden heeft en wat snapshots hebben gemaakt van onder meer Nature’s Window, zijn wij via Pink Lake, een meer wat er ook echt een beetje roze uitziet, in Kalbarri uitgekomen. Een heel schattig, klein, idyllisch dorpje.
Ideaal gelegen aan de zee, mooie uitzichten, ongeschonden natuur en alles wat je nodig hebt op loopafstand.
Ja hier zouden wij ons zo kunnen settelen.
Maar onze roadtrip is nog niet ten einde en ons budget laat het ook nog niet helemaal toe. Dan maar naar de volgende rustplaats om alles even te laten bezinken, een hapje te eten, om morgen weer koers te zetten verder naar het zuiden.

Met al die Nationale Parken die wij hebben bezocht, vele wandelingen die wij hebben gemaakt, de oceaan die wij snorkelend hebben verkend, was het tijd voor een dagje stad!
Aangekomen in Geraldton hebben wij onszelf getrakteerd op een lunch. Hebben wij wat geshopt, weer wat boodschapjes ingeslagen, maar vooral lekker doelloos rondgeslenterd door alle winkels.
Stiekem is dat soms toch ook wel even heel erg lekker.
Na onszelf weer helemaal verwend te hebben met heel wat lekkers en leuke spulletjes, zijn wij helemaal voldaan doorgereden tot zo’n 300km voor Perth.
Tijd om te eten en te slapen, om morgen op tijd naar Pinneacles Dessert te rijden.
Daarna, Perth!

Na onszelf de volgende ochtend op tijd uit bed te hebben getrommeld, wat hebben ontbeten en onszelf hebben opgefrist was het dus tijd voor Pinneacles Dessert.
Je kan hier lopend doorheen gaan, of met de auto. Wij besloten om dit beide te doen.
Eerst begonnen met het museum, waar wij ons ingelezen hebben over dit prachtige landschap, zijn wij eerst te voet de Dessert gaan verkennen.
De Pinneacles zijn limestone ‘pilaren‘ die na tig-duizenden jaren zijn gevormd naar hoe ze hier vandaag de dag staan. Sommige zeggen dat het oude, verweerde en daarna versteende bomen zijn! Wie zal het zeggen!?
Omdat de wandel route net iets afwijkt van de rijdende route hebben wij die er achteraan gedaan.
Eenmaal dus weer in de auto zijn wij redelijk op tijd, begin van de middag, begonnen met onze rit naar Perth.

Spitsuur! Iedereen wil naar huis, en wat doen wij? Wij willen juist nou nét Perth in!
Aangekomen in Perth kwamen wij er achter dat het de volgende dag ‘Australia Day’ was.
Snel iets gezocht waar wij de nacht kunnen slapen, want rondom Perth zijn er natuurlijk geen gratis kampeer mogelijkheden, zodat wij de volgende dag kunnen genieten van alle festiviteiten in de stad.
Na al 2 weken onderweg te zijn, kamperend in de auto en een tent langs de weg, is het in een keer wel erg lux om op een 5* camping te staan!
Na het genot van een heerlijk douche, een wasje en een lekkere maaltijd, zijn wij na helaas al één nacht weer vertrokken van al deze luxe.
Op de weg om weer terug te gaan naar basic, terug naar onze ‘roots’, met z’n 5-en, 2 auto’s, 24/7 and a whole lot of fun.
Na muziek van onder meer Optimus en The Last Connection. Eten van diverse eetkraampjes verspreid door de stad. Wandelingen langs vele kraampjes, met als afsluiter een MegA vuurwerk langs de kade, was Australia Day een gezellig en mooie dag, waar wij heerlijk van hebben genoten.
Helaas hebben wij hier wel weer de verkeerde kant gezien van Aboriginals. Dronken, stoned en erg opgefokt waren de meeste uit op een gevecht. Vooral de vrouwen waren daar naar opzoek, en uiteindelijk zaten wij er dan bijna middenin, een Aboginal Girl-Fight.
Het is jammer om te zien dat ze, vooral in steden, zoveel problemen veroorzaken.
Hun zijn een probleem geworden, een probleem wat vooral door de overheid gecreëerd is.
Ik wil het niet goed praten, zelf zijn zij inmiddels aardig goed geïntrigeerd en zouden ze beter moeten weten! Maar na alles wat ze de afgelopen 250 jaar hebben meegemaakt. Geen erkenning. Geen rechten. Uitgemaakt voor slecht volk. Geen stem en vooral geen respect voor hun leven en cultuur. Dan kan ik mij wel een beetje voorstellen dat, nu je wél meer wordt erkend, je er dan mee gaat lopen. Zoals dat eigenlijk overal wel gebeurd, zelfs in Nederland!
Maar zoals al eerder gezegd, dat is weer een heel ander verhaal.

Nadat wij van Australia Day terug kwamen bij onze auto zagen wij dat er een boete onder onze ruitenwissen zat!
Grrrr…
Hier in Australië schijnen ze een wet te hebben dat je zo geparkeerd moet staan aan de kant van de weg dat je met je neus de juiste rijkant op staat.
Wij stonden dus net omgekeerd! In een erg rustige wijk! Waar bijna geen verkeer komt! Dus ja, daar zou zomaar ineens een erg gevaarlijke situatie uit voort kunnen komen!
Maar zoals in veel landen zijn wetten nou eenmaal regels waaraan je je moet houden, en na het aangetekend te hebben, hebben wij het alsnog gewoon moeten betalen!

Maar goed, wij zijn weer terug ‘On The Road’ waar wij in een rondje via Margaret River, Denmark, Albany en Esperance weer terug uitkomen in Perth!

Eerste stop; Margaret River. Vooraan in het eerste park hebben wij eerst even lekker een hapje gegeten. Met het zonnetje die heerlijk scheen, zijn wij ook maar even naar het strand gegaan.
De zee was erg ruw en Mina en ik hebben dan ook alleen even met onze voetjes door het water heen gelopen. Totdat er een grote golf kwam en deze ons mee het water in sleurde…waar wij koud en nat uitkwamen…hahaha.
Wij kwamen niet meer bij van het lachen, evenals de jongens, die het vanaf het strand helemaal zagen gebeuren. Typisch jongens ;)

Na een aantal relaxte dagen gehad te hebben werd het toch wel weer eens tijd voor het strekken van de benen en om van de omgeving te gaan genieten.
Allereerst kwamen wij in de ochtend aan in Karri National Park. Dit bos staat vooral bekend om zijn vele Jarrah, Marri en Karri bomen die hoogtes kunnen bereiken tot wel 75 meter hoog.
Na een bezoekje aan het informatiecenter in Pemberton, werden wij gewaarschuwd dat er een Cyclone op haar weg is en dat veel zal gaan sluiten voor de komende dagen.
Snel hebben wij dan nog koers gezet naar Valley of the Giants, waar wij een Tree Top Walk hebben gedaan met meteen de Ancient Empire Walk er achter aan.
Ook hier staan weer die immens grote bomen en met de Tree Top Walk laten ze je geleidelijk tot zo’n 40 meter hoogte lopen zodat je jezelf al aardig tussen de toppen van de bomen bevindt.

Met de Cyclone op onze hielen, en vele bezienswaardigheden en attracties die de komende dagen gesloten zijn, zijn wij via een korte stop in Albany doorgereden naar Esperance.
In Esperance hebben wij, op weer eens een hele mooie, zonnige, warme dag, de 36km lange Great Ocean Drive gedaan. Na vele stops, met foto momentjes en pootjes baden in de zee, zijn wij ook hier gestuit op een Pink Lake. Ook hier zag het water er roze uit!
Even een korte uitleg hoe het komt dat het water roze kleurt.
De verkleuring wordt veroorzaakt door een groene Alg in combinatie met een bepaalde bacterie die in dit water leven. De Alg is zout tolerant en kan daardoor een hoog Salinities waarde hebben. Met een hoge waarde aan Salinities, veel licht en warm weer, scheidt deze Alg een oranje/rode kleur af.
De bacterie die in dit water leeft is van zichzelf roze van kleur en leeft vooral in de zoutkorst op de bodem van het meer.
De exacte kleur van het meer wordt dus bepaald door de hoeveelheid Alg en Bacterie en de hoeveelheid kleur die ze samen afgeven.
Wie geïnteresseerd is in de juiste Latijnse benamingen van de Alg en de Bacterie, nog meer nuttige informatie en waarvoor het wordt gebruikt in ons dagelijks leven, zie foto!

Na Esperance gaat de koers alweer terug naar Perth en hebben wij voordat wij weer terug keren naar de grote stad een laatste stop gemaakt, 4km ten noorden van Hyden.
Hier hebben wij imposante rots formaties gezien.
Als eerste zijn naar Waves rock gelopen. De naam zegt het al, het is een 15 meter hoge rots die eruit ziet als een grote golf die net op het punt staat ‘te breken’.
Daarna hebben wij de wandelroute voortgezet en zijn wij bij Hippo’s Yawn uitgekomen.
Ook aan deze naam valt er weinig te raden, het ziet eruit alsof er een Nijlpaard aan het gapen is en zo versteend is. De Australiërs zijn inderdaad erg vindingrijk met het bedenken van hun namen.
Al is het eigenlijk ook wel heel logische en ja, hoe wil je het anders noemen!?
Na deze rotsformaties zijn wij onze reis gaan voortzetten naar een grot met Aboriginal Art.
In Australië zijn er nog vele plaatsen waar ze de muur/grot tekeningen van de Aboriginals bewaard hebben en waar je dus weer even terug kan gaan in de tijd. Terug gaat naar toen er nog geen pen en papier bestond. Terug gaat naar de tijd dat er nog geen computers bestonden. Terug gaat naar de tijd dat er zelfs nog niet eens een taal bestond zoals wij dat vandaag de dag kennen.
In die tijd maakte ze alles duidelijk door middel van tekeningen, heeft het diepere betekenissen en is het zelfs een deel van hun geloof.
Helemaal voldaan en volgezogen met geschiedenis is onze laatste avond van de Roadtrip aangebroken. Onderweg naar onze laatste stop plaats met z’n 5en zijn wij nog een honden begraaf plaats tegen gekomen. Een kerkhof waar de geliefde viervoeters van vele families liggen begraven, ieder met een mooie en passende gedenksteen.

Nu is het Perth time!
Roy en ik hebben besloten om 4 dagen in Perth te blijven. Dan hebben wij deze stad ook meteen gezien en kunnen wij daarna door, terug, naar Margaret River. Daar waar ons volgende avontuur ons weer te wachten staat.
Mina en Tom rijden over vier dagen nog met ons mee naar Margaret River.
Chris zal in Perth blijven totdat hij, over zo’n 4 weken, weer terug naar Frankrijk vliegt. Na zo’n 1,5 jaar in Australië gewerkt en gereisd te hebben gaat hij weer terug naar huis.

De eerste avond in Perth zijn wij dan toch nog met z’n 5-en uit eten geweest en hebben daarna de avond afgesloten met een drankje in een bar.
Een mooie afsluiting van een geslaagde roadtrip.

Roy en ik hebben de tijd in Perth gebruikt om onze laptop weg te brengen die al, na zo’n 4 maanden oud, kuren kreeg. Gelukkig was het iets wat binnen de garantie viel en na een week hadden wij de laptop dan ook weer, goed werkend en wel, terug.
Een van die dagen zijn wij met Mina en Tom naar Fremantle geweest. Een leuke ‘Suburb’ van Perth waar de sfeer meteen een stuk relaxter is.
Hier zijn wij naar de Fremantle Prison geweest en hebben daar een ’Step Inside And Do Time’ tour gedaan. Deze gevangenis is gebouwd door gevangenen zelf en t/m 1991, bijna 140 jaar, nog operatief is geweest!
Doordat deze nog maar zo ‘recent’ geleden gesloten is, is deze ook nog in een goede staat en geeft het je een inzicht hoe het leven er uit zag voor de gevangenen.
Anderhalf uur in de gevangenis vonden wij wel lang genoeg en hebben daarna dan ook heerlijk door de straten van Fremantle gestruind. Roy heeft in de winkel ’Didgeridoo Breath’ zijn Didgeridoo gevonden, welke wij 2 dagen later dan ook opgehaald en gekocht hebben.
Deze dag hebben wij afgesloten met een etentje in één van de vele gezellige restaurants om in een chocolaterie ons toetje te nuttigen.

Op de laatste dag in de stad hebben wij met z’n viertjes een stadswandeling gemaakt.
Met de route uit de Lonely Planet, zijn wij langs alle bezienswaardigheden van de redelijke nieuwe en moderne stad gelopen. Veel is er niet overgebleven van alle historische gebouwen, maar er zijn er nog een aantal, die weliswaar goed zijn weg gestopt achter nieuwere gebouwen.
Na al een flink aantal uur wandelen, hebben wij tussendoor allemaal lekkere snacks ingeslagen en zijn wij geëindigd met een picknick in Kings Park, waar wij de avond hebben zien vallen over de stad.

De volgende ochtend was het dan echt zover en hebben wij afscheid genomen van Chris.
Mina en Tom hebben wij nog meegenomen naar Margaret River, maar eenmaal daar aangekomen zijn onze wegen gescheiden en is het voorlopig weer tijd voor ons samen.
Bedankt 'Guys' voor de vele geweldige herinneringen die wij rijker zijn. Wij hebben er echt van genoten.

Love, Roy en Tamara-Naïche




* P.S. ter verdediging; wij hebben alles in hun waarde gelaten wanneer wij Nationale Parken hebben bezocht. Wij hebben geen paden bewandeld waar wij niet op mochten wandelen, ook hebben wij onze handen netjes thuis gehouden wanneer daar om gevraagd werd.
Wij hebben rekening gehouden met de ’originele’ landbewoners en alles wat heilig voor hun is hebben wij gerespecteerd. Dit zowel als respect voor hun, maar ook naar onszelf toe.
De ’originele’ landbewoners worden nog steeds vaak genegeerd en er word geen rekening gehouden met hun oude tradities, hun geloof en hun manier van leven.
Maar dat is weer een ander verhaal.